Dünyanın siyasi sistemleri arasında, başkanlık sistemi en yaygın ve popüler olanıdır (hükümet biçimleri). Bu hükümet sisteminin kökenleri Amerikan başkanlık hükümet sistemine ve devlet başkanı olarak “başkanlık ofisini” oluşturan 1787 Anayasasına dayanmaktadır. ‘Başkan’ sözcüğü, vali anlamına gelen Latince praesidens’den türemiştir. Kelime ilk olarak 1532’de, Cambuskenneth Başrahibi Alexander Mylne, İskoçya Sessions Mahkemesi’nin (İskoçya’nın yüksek hukuk mahkemesi) ilk Lord Başkanı olduğunda, bir hükümet şubesindeki en yüksek yetkiliyi tanımlamak için kullanıldı. Ve 1649’da John Bradshaw, Commonwealth (Bradshaw) zamanında İngiltere Dışişleri Konseyi Lord Başkanı seçildi. Bununla birlikte, ilk kez bir devlet başkanını belirtmek için ‘başkan’ unvanı kullanıldığında, 1787 tarihli Amerika Birleşik Devletleri Anayasası, Madde II, Bölüm I, ‘yürütme yetkisinin bir Amerika Birleşik Devletleri Başkanına verilmesi şartıyla. ‘dört yıllık süre boyunca görevini yapacak olan’ Amerika’nın.
Thorpe, ‘başkan’ unvanının Virginia tüzüklerinde ve diğer beş eyalette hâlihazırda kullanıldığını, ancak başkanlığın son versiyonu ‘yetki ve işlevlerin bir bütününü temsil eden birleşik bir ofis’ olduğunu kaydediyor. Amerikan Anayasası, birliklerinin koşullarını tartışmak için toplandı, kendilerini ‘kaynak olarak İngiltere tacının yerine halkın otoritesini pratik bir şekilde işlemeye sokmanın gerekli olduğu yeni bir siyasi durumda buldular. Tüm siyasi gücün ‘Başkan’ terimi, Amerikan Anayasasının yürürlüğe girmesinden bir süre önce kullanılmış olsa da, Kıta Kongresi Başkanı veya New York Eyalet Kongresi Başkanı gibi başkanlık görevlilerine atıfta bulunmak için kullanıldı, hiçbiri gerçek yürütme yetkilerine sahip olanların.
1787’den önce Amerikan başkanlığı yoktu; Nitekim “kasıtlı bir yaratım, bir icat” olduğu için herhangi bir ulusal icra kurulu başkanı yoktu. Anayasa Konvansiyonu’ndaki delegeler genellikle yürütme yetkisi konusunda kararsızdılar ve ‘kaçak bir yasama meclisini kontrol edecek kadar güçlü, ancak despot olacak kadar güçlü olmayan bir yürütme organı istiyorlardı’.
Bugün, monarşi olmayan hemen hemen tüm ülkelerin (parlamenter monarşi; monarşik anayasalar) devlet başkanları olarak başkanları vardır. Bu onların başkanlık sistemi altında çalıştıkları anlamına gelmez. Parlamenter bir hükümet sistemi altında faaliyet gösteren birçok ülkenin de başkanları vardır, ancak bu devlet başkanları büyük ölçüde çok az yürütme gücüne sahip törensel ofislerdir. Örneğin Hindistan Cumhurbaşkanı, dolaylı olarak her iki Parlamento meclisinin üyeleri tarafından seçilir, ancak neredeyse tüm yetkilerini kabinenin tavsiyesi üzerine kullanır. İrlanda Cumhurbaşkanı doğrudan halk tarafından seçilirken, rolü de büyük ölçüde törenseldir (Madde 12 (2) İrlanda Anayasası: 1937). Aynı durum, devlet başkanı olan ancak parlamenter sistemlerde hükümet başkanı olmayan birçok başkan için de geçerlidir (devlet ve hükümet başkanları).
Aynı zamanda, Güney Afrika gibi, cumhurbaşkanının, yasama organında en fazla sandalyeye sahip olan siyasi partinin lideri olduğu için, gerçekte başbakan gibi etkili olduğu ülkeler de var. Güney Afrika örneğinde, başbakan ve cumhurbaşkanlığı ofisleri 1983 Anayasası ile birleştirildi. Güçlü bir cumhurbaşkanına sahip böyle bir sistem ile gerçek bir başkanlık sistemi arasındaki temel fark, yasama ve yürütme yetkileri arasında net bir güçler ayrılığı olmamasıdır.
Başkanlık hükümet sistemi Amerika Birleşik Devletleri’nde ortaya çıkarken, kısa süre sonra dünyanın diğer bölgelerine, özellikle Latin Amerika’ya (Cheibub ve diğerleri), Afrika’ya ve eski Sovyetler Birliği ülkelerine yayıldı. Çağdaş dünyada, başkanlık cumhuriyeti özellikle Latin Amerika, Afrika ve eski Sovyetler Birliği ülkelerinde bulunur; Aynı zamanda Asya’da ve daha sınırlı bir ölçüde Avrupa’da ve Doğu-Orta Avrupa’da bile çok sınırlı ölçüde mevcuttur. Tüm “hareket”, kavramın 1787 federal Anayasasında gerçekten “icat edildiği” ve o zamandan beri başarıyla sürdürüldüğü Amerika Birleşik Devletleri’nde başladı. O andan itibaren başkanlık fikri yirminci yüzyılın ikinci yarısından itibaren yayıldı ve hatta büyük bir gelişme gösterdi.
Bugün Amerika Birleşik Devletleri dışında başkanlık sistemlerine sahip diğer ülkeler şu şekildedir: Orta ve Güney Amerika: Arjantin; Bolivya; Brezilya; Şili; Kolombiya; Kosta Rika; Dominik Cumhuriyeti; Ekvador; El Salvador; Guatemala; Honduras; Meksika; Nikaragua; Panama; Paraguay; Peru; Uruguay; Venezuela. Afrika: Angola; Benin; Burundi; Kamerun; Orta Afrika Cumhuriyeti; Çad; Komorlar; Kongo Cumhuriyeti; Gabon; Gambiya; Gana; Gine; Kenya; Liberya; Malawi; Mozambik; Nijerya; Sierra Leone; Seyşeller; Sudan; Güney Sudan; Tanzanya; Gitmek; Zambiya; Zimbabve. Asya: Endonezya; Maldivler; Palau; Filipinler; Güney Kore. Orta Asya: Afganistan; İran; Belarus; Kıbrıs; Kazakistan; Tacikistan; Türkmenistan; Özbekistan; Yemen.
Bu liste, Weimar Almanya’da ortaya çıkan ve 1958’de Fransız Beşinci Cumhuriyeti tarafından kabul edilen (yarı başkanlık sistemleri) yarı başkanlık hükümet sistemine sahip ülkeleri hariç hazırlanmıştır. Başkanlık sistemindeki diğer tüm başkanlar, doğrudan olağan başkanlık seçimleriyle seçilir. Bunun tek istisnası, başkanın bir seçim koleji oylama sistemiyle seçildiği Amerika Birleşik Devletleri’dir.
Başkanlık sisteminin iki temel karakteristik özelliği şunlardır: Birincisi, tek bir kişiden oluşması ve dolayısıyla tek kişilik olmaması ve ikincisi, bu kişinin yasama ve hükümetin yargı organlarından bağımsız olması. Başkanlık yürütme organı, hükümetin tüm yürütme organının başkanın tekil kişisinden (yürütme yetkileri) oluşması anlamında tek kişiliktir. Kabine üyeleri cumhurbaşkanının emrine amade hizmet ediyor. Başkan tarafından bağımsız olarak atanırlar ve buna uygun olarak yasama meclisinin üyeleri değildirler. Örneğin Amerika Birleşik Devletleri’nde, başkanın kabinesinin üyeleri yasama organının üyeleri olamaz (Madde I Bölüm 6 ABD Anayasası). Bununla birlikte, başkanlık kabine atamaları yasama onayına veya onayına tabi olabilir. Örneğin, Amerika Birleşik Devletlerinin Anayasası Madde II Bölüm; başkanın Senato’nun Tavsiyesi ve Onayı ile yetkiye sahip olmasını, Büyükelçileri, diğer kamu bakanlarını ve Konsolosları, Yüksek Mahkeme Yargıçlarını ve diğer tüm randevuları başka türlü belirtilmemiş olan ve kanunla belirlenecek olan Amerika Birleşik Devletleri memurları: ancak kongre, kanuna göre, uygun gördükleri bu tür alt memurların atamalarını mahkemelerde yalnızca başkana verebilir. Hukuk veya Bölüm Başkanlarında.
Yürütme üyelerinin yasama organından seçildiği parlamenter hükümet sistemlerinden farklı olarak, başkanlık sistemleri iki kol arasında net bir güç paylaşımı sağlar. Başkanlık sistemlerinde, yürütme yetkisinin tamamı olmasa da, çoğunluk başkanın tek kişisine aittir. Hükümetin başkanlık sistemi altında, hükümetin başı aynı zamanda devletin başıdır. Aynı zamanda, cumhurbaşkanı, yasama organından ayrı ve farklı olan hükümetin yürütme kolunun başıdır. Amerika Birleşik Devletleri’nde, başkan – yürütme kolunun başı olarak – Senato veya Temsilciler Meclisi üyelerinden ayrı olarak seçilir.
Başkanlık görev süreleri sabittir ve bazı durumlarda, bir başkanın hizmet edebileceği süre sayısına da sınırlar getirilir. Örneğin Amerika’da, başkanın görev süresi dört yıldır ve hiçbir başkan görevde art arda ikiden fazla dönem görev yapamaz. Güney Kore’de cumhurbaşkanı, yeniden seçilme olasılığı olmaksızın beş yıllık bir görev süresi için seçilebilirken, Filipinlerde bir başkan yalnızca altı yıllık bir görev süresi verebilir.
Günün hükümetinin (başbakan dâhil) herhangi bir zamanda parlamentoda güvenoyu ile görev dışında oylanabildiği parlamenter hükümet sistemlerinden farklı olarak, cumhurbaşkanı o kadar kolay yerinden edilmez (memurların görevden alınması). Normal şartlar altında, yasama organı olarak hareket eden hükümetin yasama organı, başkana karşı görevden alma işlemleri başlatma yetkisine sahip olsalar da, başkanı görevden alma yetkisine sahip değildir. Örneğin, Avusturya’da, federal meclis (Federal Meclis) bir referandum başlatarak (Madde 60 (6) Avusturya Anayasası: 1920, eski haline getirilen 1945.) veya anayasa mahkemesinde cumhurbaşkanına karşı dava açarak cumhurbaşkanını görevden alabilir. Anayasanın ihlali (Madde 142 (2) (a) Avusturya Anayasası).
Pek çok ülkede, bir başkanın görevden alınması kararı, yasama meclisinin alt meclisi tarafından verilir ve başkanın “yargılanması” üst meclis tarafından yapılır. Örneğin Kolombiya’da, cumhurbaşkanının görevden alınmasına ilişkin karar, cámaraor temsilciler meclisinin üyelerinin yarısından az olmayan bir oyla taşınmalıdır (Madde 199 Kolombiya Anayasası: 1991) ve başkanın davası Senado veya senatoda. yapılır. Başkan, ancak senadoda oy kullanan üyelerin en az üçte ikisinin görevden alınma önergesi güvence altına alınırsa görevden alınabilir. Bazı yargı bölgelerinde, duruşma aslında bir adli mahkeme önünde olabilir. Venezuela’da, Yüksek Adalet Mahkemesi (Yüksek Mahkeme), başkanın buna göre görevden alınıp alınmayacağına karar verme yetkisine sahiptir (Bolivarcı Venezuela Cumhuriyeti Anayasası 233 ve 266. maddeler).
Amerika Birleşik Devletleri’nde başkan, ihanet, rüşvet veya diğer ağır suçlar ve kabahatler nedeniyle ve bunlara karşı mahkûmiyet davaları yoluyla görevden alınabilir (Madde II (4) ABD Anayasası). ABD Anayasası’nın I (2) (5) Maddesi uyarınca, Temsilciler Meclisi “yegâne suçlama yetkisine” sahipken, Madde I (3) (6) Senato’ya “tüm suçlamaları yargılama” yetkisini verir. Ayrıca, Amerika Birleşik Devletleri Baş Yargıcının başkanla ilgili tüm görevden alma işlemlerine başkanlık edeceğini ve mahkûmiyetin mevcut üyelerin en az üçte ikisinin oy kullanmasını gerektirdiğini belirtir. Amerika’da sadece iki başkan görevden alındı – 1868’de Andrew Johnson; ve 1998’de Bill Clinton. Her ikisi de son oylamadan sonra görevde kaldı ve Johnson tek bir oyla (Gerhardt) ofisinde kaldı.
Başkanlık sistemleri, cumhurbaşkanının özel yetkilerinde büyük farklılıklar gösterse de, bu sistemlerin çoğunda iki ortak güç bulunur. Birincisi, yasaları veto etme yetkisi. Bu, genellikle yasama organındaki bir üst çoğunluk (çoğunluk / çoğunluk) tarafından geçersiz kılınabilir. İkincisi, merhamet veya affetme gücünün gücüdür. Yürütme başkanlarının oldukça yaygın olarak sahip olabileceği beş başka güç daha vardır: (a) yasama yetkileri; (b) atama yetkileri; (c) mali yetkiler; (d) anlaşma yapma yetkileri ve (e) savaş yapma yetkileri. Örneğin, Brezilya cumhurbaşkanı tüm bu yetkileri Anayasanın 84. Maddesi uyarınca verilmiştir (Brezilya Federal Cumhuriyeti Anayasası 84. Maddesi: 1988 (değişikliklerle).
Başkanlık sistemlerinde, yasama gücü genellikle bir yanda yasama organı ve diğer yanda cumhurbaşkanı (yasama yetkileri) arasında bölünmüştür. Bununla birlikte, başkanlık yasama gücünün kapsamı yönetimden yönetime değişir. Bazı eyaletler daha güçlü bir cumhurbaşkanı ve daha zayıf bir yasama meclisini tercih ederken, diğerleri tam tersini tercih ediyor. Çoğu zaman, ulusal kriz durumlarında veya ulusal acil durumlarda başkana yürütme yasası yapma yetkileri verilir. 1973 Filipinler Anayasası’nda yapılan 1976 değişikliklerinin 6. Maddesi uyarınca, cumhurbaşkanı, Ulusal Meclis herhangi bir nedenle herhangi bir konuda yeterince hareket edemediğinde veya ‘kararnameler, emirler veya talimat mektupları’ ile yasama yetkisine sahipti. (Mad. 6, 1976 Filipinler Cumhuriyeti 1973 Anayasasında Değişiklikler; yürütme kararı). Ancak bu güç, Başkan Ferdinand Marcos tarafından alenen kötüye kullanıldığından, 1987 Anayasası’nda ihmal edildi.
Brezilya cumhurbaşkanı kapsamlı yasama yetkilerine sahiptir. Başkan, ulusal kongreye kanunlar önerebilir (Madde 84 (3)) veya kanun gücüyle medidas hükümleri veya geçici tedbirler çıkarabilir (Madde 84 (26)). Ancak, bu önlemler Ulusal Kongre tarafından “otuz günlük bir süre içinde yasaya dönüştürülmedikçe” yayınlandıkları tarihten itibaren etkinliklerini yitirirler (Madde 62). Öte yandan, Şili’nin yasama ile ilgili rolü, basitçe “yasaların yapılmasında hemfikir olmak,… Yaptırım ve yayınlamaktır” (Madde 32 Şili Anayasası: 1980 (değişikliklerle)).
Mali önlemlerle ilgili olarak başkanların ortak bir gücü, bir bütçe üzerindeki oylama üzerindeki çıkmazdan kurtulma veya belirli harcama türlerini (kamu maliyesi) engelleme gücüdür. Örneğin, Nijerya Federal Cumhuriyeti Anayasası’nın 59. Maddesi: 1999’a göre, yetkilendirilmiş cumhurbaşkanı, ulusal meclis tarafından kabul edilen herhangi bir para tasarısını onaylayabilir veya reddedebilir. Başkan rızasını geri çekerse, bu, ulusal meclisin her iki meclisinin üyelerinin en az üçte ikisinin oyuyla geçersiz kılınabilir (Madde 59 (4) Nijerya Anayasası).
Tipik olarak, başkanlar kabine üyelerini atama yetkisine sahiptir. Örneğin Panama Anayasası, başkana “Devlet Bakanlarını özgürce atama ve görevden alma” yetkisi verir (Panama Anayasası: 1972 Madde 183). Endonezya cumhurbaşkanı da benzer şekilde Devlet Bakanlarını atama ve görevden alma konusunda özgürdür (Endonezya Cumhuriyeti Anayasası Madde 17 (2): 1945 (değişikliklerle birlikte)). Bazı durumlarda, bu yetki, hükümetin yasama organının onayına veya onayına tabi olabilir. Atama yetkisi, devletin diğer görevlilerini kapsayabilir. Örneğin, Filipinler Cumhurbaşkanı, ‘Atamalar Komisyonunun rızasıyla’ yürütme bakanlıklarının başkanlarını, büyükelçileri, diğer kamu bakanlarını ve konsolosları veya silahlı kuvvetler rütbesinden subayları aday gösterme ve atama yetkisine sahiptir. albay veya donanma kaptanı ve atamaları kendisine Anayasa’da verilen diğer subaylar (Madde VII Bölüm 16 Filipinler Anayasası).
Başkanlık hükümet sistemlerinde, diğer eyaletlerle antlaşma yapma yetkisi tipik olarak başkana aittir (anlaşma gücü). Bu, özellikle anlaşma yapma kesinlikle bir yürütme eylemi olduğu ve başkanın hükümetin yürütme kolunun başı olduğu için. Ancak, anlaşmanın yürürlüğe girmesi yasama organı tarafından onaylanmaya tabi olabilir. Örneğin, Filipinler Anayasası, cumhurbaşkanı tarafından imzalanan tüm anlaşmaların ‘tüm Senato Üyelerinin en az üçte ikisi tarafından’ onaylanmasını gerektirir (Madde VIIS Bölüm 21 Filipinler Anayasası). Bazı durumlarda, yasama organı üyeleriyle paylaşılan bir yetki olabilir. Örneğin, Endonezya Anayasası, cumhurbaşkanının ‘diğer ülkelerle anlaşmalar yapabileceğini’, ancak Dewan Perwakilan Rakyat (‘DPR’) veya Temsilciler Meclisi’nin (Madde 11 (1)) Cumhuriyet Anayasası’nın ‘onayıyla’ yapabileceğini öngörmektedir. Endonezya). Benzer şekilde, Brezilya cumhurbaşkanı, Ulusal Kongre’nin (Brezilya Anayasası 84 (VIII) Maddesi) onayına tabi olarak uluslararası anlaşmalar, sözleşmeler ve eylemler sonuçlandırabilir.
Bazı anayasalar, pasifist niyetlerini açıkça beyan eder ve bu nedenle herhangi bir savaş yapma gücü sağlamaz. Diğerleri, başkana savaş ilan etme (savaş ilanı) yetkisi sağlayacak, ancak çoğu zaman yasama organının mutabakatına bağlı. Örneğin, Endonezya’da cumhurbaşkanı “DPR’nin onayıyla” savaş ilan edebilir ve barış yapabilir (Endonezya Anayasası Madde 11 (1)). Peru’da savaş ilan etmek başkanın görevidir. . . Kongre yetkisi ile ‘(Madde 118 (16) Peru Anayasası: 1993).
Başkanlık sistemlerini savunanlar genellikle başkanlığın parlamenter sistemlere göre dört avantajından bahseder: (a) doğrudan seçimlerin meşruiyeti; (b) kuvvetler ayrılığı; (c) istikrar ve (d) uygunluk ve yanıt verme. Bununla birlikte, başkanlık sistemlerinin muhalifleri, genellikle sistemin eksiklikleriyle aynı “avantajları” da gösterirler.
Başkan, başkanlık sistemlerinin çoğunda doğrudan halk oylamasıyla seçildiğinden, doğrudan ‘halktan’ bir yetkiye sahip olduğu ve dolayısıyla tüm seçmenleri temsil ettiği söylenebilir. Bu nedenle başkan, görevlerini yerine getirirken muazzam bir meşruiyete sahiptir. Doğrudan seçimler yoluyla, başkanlık sistemleri bir ikili demokratik meşruiyet sistemi yaratır ‘
Bu “avantaj”, başkanların doğrudan seçilmesiyle ilgilidir. Cumhurbaşkanının ayrı ayrı seçilmesi, paralel bir devlet iktidarı yapısı oluşturarak yasama organının yetkilerini (kuvvetler ayrılığı) daha iyi izlemesine ve kontrol etmesine olanak tanır. Başbakan ve kabine üyelerinin yasama organı içinden seçildiği parlamenter sistemden farklı olarak, bu açık güçler ayrılığı yasama ve yürütmenin birbirinden bağımsız hareket etmesini sağlar. Parlamenter sistemde, başbakanın genellikle çoğunluk partisinin lideri olduğu gibi, cumhurbaşkanının cumhurbaşkanlığı sisteminde yasama meclisine hesap vermesi gibi, parlamentoya da hesap sorulması pek olası değildir. Parlamenter sistemlerdeki parti disiplini, partinin geri kalanlarının parti çizgisine ayak uydurmasını ve onları Parlamento’da parti liderlerini açıkça eleştirmekten caydırmasını sağlar.
Başkanlık sistemi altında cumhurbaşkanının görev süresinin sabit olması, sistemi daha “katı” ve dolayısıyla parlamenter sistemlerden daha istikrarlı hale getirir. Pek çok ülkedeki parlamenter hükümetler nispeten istikrarlıyken ve genellikle ‘güvensizlik’ hareketlerinden etkilenmezken, bazılarının güveni sürdürme ve istikrarı sürdürme konusunda sorunları olmuştur. Örneğin İtalya, bazı dönemlerde hükümet ve başbakanlarda yıllık bir değişikliğe sahip olmakla talihsiz bir üne sahip olmuştur. Çünkü parlamenter sistemde, iktidar partisi veya koalisyon parti gündemlerini yerine getirme yetkisine sahip olmadığını hissettiğinde seçimler çağrılabilir ve yapılacaktır. Dahası, birden fazla partinin her birinin nispeten güçlü bir takipçiye sahip olduğu eyaletlerde, koalisyonlar, özellikle hiçbir partinin yasama organında çoğunluğu elde edemeyeceği durumlarda (siyasi partiler veya yasama organındaki fraksiyonlar) kaçınılmazdır. Bu istikrarsızlık, orantılı temsilin olduğu ülkelerde daha da şiddetlenmektedir.
Başkanlık sistemlerinde, kabinede de daha fazla istikrar vardır. Parlamenter sistemlerdeki başbakanlar, ya koalisyon ortaklarını yatıştırmak ya da belirli bireyleri terfi ettirmek ya da indirgemek için kabinelerini yeniden karıştırırken, başkanlık sistemlerinde bu çok daha az yaygındır. Aynı zamanda, başkanlık sistemindeki kabine üyeleri çok daha geniş bir aday havuzundan atanabilir, çünkü cumhurbaşkanı, bakanlarını yasama organı içinden seçmekle sınırlı değildir.
Bu ‘katılık’ ile ilgili bir sorun, başkanlık sisteminde bir başkanı görev süresi dolmadan görevden almanın çok zor olmasıdır.Başkan aşırı derecede popüler olmasa veya etkisiz olsa bile, ihlal dışında görevden alınamaz. anayasa ya da görevi ciddi şekilde ihmal. Parlamenter sistemlerdeki başbakanlar, bir güven önergesi ile görev dışında oylanabilirler ve hükümet başkanına duyulan güven, onun görevden alınmasıyla çabucak yeniden sağlanabilir. Bu aynı zamanda, ulusal bir acil durum anında, bir kriz anında (acil durum türleri ve etkileri) ülkeyi yönetme yeteneğinden veya karakterinden yoksunsa, ülkenin baş yöneticisinin kolayca değiştirilemeyeceği anlamına gelir.
“Katılık” sorunu, başkanlık seçiminin “sıfır toplam” bir uygulama olması gerçeğiyle daha da kötüleşiyor. Adayın oydaki payına bakılmaksızın, kazanan hepsini alır ve nüfustan çoğunluğu sağlamaya gerek kalmadan yönetebilir. Elbette, bir başkanlık yarışında yalnızca iki adayın bulunduğu durumda bu sorun yoktur, ancak üç veya daha fazla adayın görev için yarışması durumunda, kazanan kullanılan oyların yalnızca üçte biri ile kazanabilir. Sıfır toplamlı cumhurbaşkanlığı seçimlerinin getirdiği tehlike, cumhurbaşkanının sabit görev süresinin katılığı ile birleşiyor. Kazananlar ve kaybedenler, başkanlık görev süresinin tamamı boyunca keskin bir şekilde tanımlanır … kaybedenler, yürütme yetkisine ve himayeye erişmeden dört veya beş yıl beklemek zorundadır. Başkanlık rejimlerindeki sıfır toplamlı oyun, cumhurbaşkanlığı seçimlerinin risklerini artırıyor ve kaçınılmaz olarak onların beraberindeki gerginliği ve kutuplaşmayı artırıyor.
Bu ikinci sorun, bir “ikinci oylama” veya ikinci bir oylama sistemi kabul edilirse çözülebilir. Böyle bir sistemde, kazanan adayın ilk tur oylamada net bir çoğunluğu elde edememesi halinde ikinci tur oylama gereklidir. Daha sonra en iyi iki aday birbirlerine karşı yarışacak ve ikinci tur oylama, kazanan için çoğunluğu sağlayacak. Bu sistem, Afganistan, Arjantin, Brezilya, Şili, Ekvador, Gana ve Endonezya gibi ülkelerde cumhurbaşkanlığı seçimleri için kabul edildi.
Başkanlık sistemlerinin bazı savunucuları, cumhurbaşkanının kabine ve yasama meclisinin güvenini sürdürme konusunda endişelenmek zorunda kalmadan bir kriz anında hızlı hareket edebildiğinden daha verimli ve duyarlı olduklarını iddia ediyor. Popüler olmayan bir politika izlenirken her zaman görevden alınmamalarını sağlamaya ihtiyaç duyan başbakanların aksine, başkanlar bağımsız olarak seçildikleri için görevden bu kadar kolay ayrılamazlar.
Aynı zamanda, bu güç ayrılığı aslında işleri yavaşlatabilir çünkü politika değişikliğini ve hatta kilit devlet görevlilerinin atanmasını etkilemek için hem yürütme hem de yasama organının mutabakatı gereklidir. Örneğin Amerika Birleşik Devletleri’nde, cumhurbaşkanı, devlet adına anlaşmaları müzakere etme ve sonuçlandırma yetkisine sahiptir, ancak sonuçlanan tüm anlaşmaların Senato’da üçte iki çoğunlukla onaylanması gerekir (Madde II (2) (2)) ABD Anayasası). Aynı zamanda, başkan Kongre tarafından kabul edilen yasayı veto edebilir (Madde I (7) (1) ABD Anayasası) ve itirazlarıyla birlikte tasarıyı Kongre’nin başlangıç evine iade edebilir.
Politika oluşturma sürecindeki bu yavaşlama, bazen bir varlık olarak lanse edilir, çünkü politika değişikliği ve mevzuat aceleye getirilmemelidir. Diğerleri bu süreci, çoğunluğun tiranlığından kaçınmak için azınlık haklarının güvence altına alındığı bir araç olarak kabul ettiler.
Bununla birlikte, bu aynı zamanda hiçbir hükümet şubesinin belirli bir politika veya mevzuata izin vermemesi durumunda siyasi bir ağ kilitlenmesine yol açabilir. Bu, özellikle cumhurbaşkanı yasama organını kontrol eden partiden farklı bir partiden geldiğinde olasıdır. Başkan ile yasama meclisi arasında böyle bir çatışma felç edici olabilir.
Başkanlık sistemlerinin iktidarın kişiselleştirilmesine de yol açabileceğini savundu. Başkanlık siyasetinin sıfır toplamlı doğası gereği, başkanlar, taraftarlarının desteğini tüm ulusun desteğiyle birleştirme eğilimindedir. Böylece, ideal olarak tüm ulusu temsil etmesi gereken başkan, yalnızca destekçileri adına konuşur ve bu nedenle azınlık seçmenlerini temsil edemez. Bu şişirilmiş otorite ve meşruiyet duygusu nedeniyle, başkanlık sistemleri aynı zamanda otoriter rejimlerin kurulmasına da yol açmıştır.
